Գիտելիքի և տեխնոլոգիաների ավելի ու ավելի ուժեղացող դերը ժամանակակից աշխարհաքաղաքական մակարդակի գոյության պայքարում ակնհայտ է, և այն հանգամանքը, որ գիտելիքի ոլորտում թույլի համար հաջողության հասնել շատ ավելի հավանական է, քան ուժի ոլորտում, պետք է ստիպի մեզ փրկության ուղիներ փնտրել նաև այս ուղղությամբ։

Եվ այսպես` գոյություն ունի մի արդյունավետ Ճանապարհ, որ կարող է մեծապես նպաստել մեր գրականության զարգացմանը նոր ժամանակներում: Չի կարելի ասել, թե այս ուղղությունը մեզանում անտեսվել է` բանաստեղծներ Սարգիս Կարեյանը, Հակոբ Մովսեսը, Արմեն Մարտիրոսյանր, Մաքսիմ Ոսկանյանր գնահատելի գործ արել են մեր միջնադարյան գեղարվեստական մտածողության ավանդույթների պահպանման համար: Այս ակնարկում կանդրադառնանք նրանցից մեկին` սքանչելի բանաստեղծ ՄԱՔՍԻՄ ՈՍԿԱՆՅԱՆԻՆ:

Հայրենի՛ք, էլ արալեզ չեմ, սովորական շուն եմ հիմա, որ կողմից էլ վերքդ լիզեմ՝ ավելի պիտի մրմռա...

Այդ օրը Նկարիչների միության ցուցասրահում բացվել էր գեղանկարիչ, լուսանկարիչ, բազմաթիվ գրքերի ձևավորող ՎԱՀԱՆ ՔՈՉԱՐԻ ստեղծագործական կյանքի հիմնական մասը կազմող ժառանգությունը՝ գեղանկարչական աշխատանքների ցուցահանդեսը: Այն կազմակերպվել էր նրա համակուրսեցի կնոջ՝ Մարիետա Քոչարյանի և զավակների կողմից:

Հ.Գ. Ինչու՞ է «Հ.Գ.»-ն վերջաբանի փոխարեն հայտնվել առաջաբանում: Որովհետև ՆԱՏԱԼԻ ՄԻՆԱՍՅԱՆԻ` irates.am կայքում այսօր (08.04.2024 թ.) հրապարակված` «Յուրի Երզնկյանի վարպետաց դասեր». խոսում են մեծանուն կինեռեժիսորի սաները» ինֆորմացիան, իսկական անակնկալ էր, որը «ժամանակի մեքենայով», իմա` հիշողությամբ, ինձ անսպասելի տեղափոխեց ոչ այնքան հեռավոր անցյալ: Ե՞վ…

Միշտ հիշենք, չմոռանանք Մարոյին․ հիշողությունը միայն մեռնողների համար չէ, այլ նաև ապրողների։ Երջանիկ լինենք, որ մի ժամանակ ապրել ենք նրա կողքին, լսել նրա խոսքն ու զրույցը, հաղորդակցվել նրա մտքի հանճարեղ փայլատակումներին։

Տե՜ր իմ Երկնավոր, վերջապես մեր բախտակորույս երկրում հաստատվում է պետականությունը և յոթ սարի հետևում չի վերջնական հաղթանակը:

Տարվույս ապրիլի 2-ին Կալկաթայի Հայոց մարդասիրական ճեմարանում մեծ շուքով տոնախմբվեց հաստատության հիմնադրման 203-րդ տարեդարձը։

Համաշխարհային պատերազմի առաջին տարիներին Կովկասյան ռազմաճակատում ձեռք բերած հաղթանակների շնորհիվ ռուսական բանակը գրավել էր Օսմանյան կայսրության տարածքի մի մասը, որի մեջ էր համարյա ամբողջ Արեւմտյան Հայաստանը:

Այսօր գրականագետ, պրոֆեսոր Սերժ Սրապիոնյանի ծննդյան օրն է, ով մեր կողքին ապրում է որպես ազգային մտավորական, իսկ պատմության մեջ մնալու է որպես արդի հայ գրականագիտության իսկական ռահվիրա` իր տեղն ունենալով մեր մեծերի փաղանգում։